سلام عليکم ... اومدم براي نقد شعر ... و ناگهان چقدر زود بعد مي رسد...

و اما در مورد شعر شما:

باز هم تاکيد مي کنم ساختار عمودي و ارتباط بين ابيات ... اين مهم ترين نکته است در شعر که ابيات به هم مرتبط باشن و اين ارتباط آنچنان قوي باشه که وقتي مخاطب شعر شما رو ميخونه بيت اولشو که خوند تا آخر بره ... دوم نکته اينه که بايد در اشعارتون کشف هاي جديدي وجود داشته باشه ... که متاسفانه کشف جديد در اين غزل شما نيست و اين يعني اينکه مطالعه ي شعري ما احتمالا بايد کم باشه ... من اعتقادم اينه: آدم بايد 100 غزل بخونه 1 غزل بنوبيسه ... خود من با تمام مشکلات درسي و زندگي اما اگر روزي 20 يا 30 غزل نخونم احساس کمبود مي کنم اون روزم رو ... پس مطالعه رو سعي کنيد حتما داشته باشيد.

در بيت اول شعرتون کلمه "گراي" يه کلمه قديمي هست و در شعر امروز جايي نداره ... اما مصرع دومتون زيباست بيت دومتون خوب ارتباط برقرار کرده با بيت اول اما مصرع دوم بيت دوم "ياد من نمي رويد گر چه خورده ام زمين" عبارت گر چه خورده ام زمين ميزنه تو ذوق و هيچ رابطه اي نداره ... زمين خورد رابطه اي با فراموش شدن نداره ... بيت سومتون باز از کلمات قديمي استفاده کرديد ... کلمه "همره" به جاي "همراه" که اين هم در شعر کلاسيک امروز جايي نداره ... بيت چهارم بد نيست مي خواستيد بگيد من يا حسين رو از شما ياد گرفتم اما زياد قوي نشده و نتونستيد دقيق منظور رو برسونيد فکر ميکنم ميشد بهتر اينکارو کرد ... بيت پنجمتون بيت خوبيه اما باز هم تاکيد ميکنم نو اوري درش نيست ... بيت ششم هم بيت خوبيه ... بيت هفتم هم خوبه خصوصا شيرهاي کاغذين ... کاش مي شد گفت شيرهاي پاکتي!!!!!!

و بيت آخر چفيه چه ربطي به خستگي داره؟ و روي دوش رهبر آن وجود نازنين چيه؟ چفيه؟

اگر هم منظورتون اين بوده ولي خوب جا نيفتاده ...

ببخشيد اگر تند رفتم...

موفق باشيد ... منتظر کارهاي بعديتون هستم.

التماس دعا

يا حق