چگــــونه سربدهم شعر در رساي تو اي بانو

چرا که پيش پاي تو اين قلم، قلم شده است

قلم بفـــــداي دو دستي که در کنـــــار فــرات

براي عشق و حقيقت چنان علم شده است

علم كه تمـــام وجودش به رنگ يــازهرا ست

به شطِّ پر تپش فــــاطمه، بَلـم شده است

بلـــم رســـاند مرا تا کنــــار احســـاست

و لمس کرد دلي را که پر اَلـَــم شده است

تو شـــاعر غزلي نه خود حماسه– عبّاس- ـي

شروع جوشش عشقي که با دلم شده است...