این روزها بحث انتقال موقت کتیبه کورش از موزه های خارجی به ایران مطرح می باشد و هزینه های هنگفتی تنها برای پذیرایی چند ماهه از این هموطن خارج نشینمان! متحمل شده ایم . که البته ارزشش را هم دارد . ولی سوال اینجاست که آیا اشیاء کهنی را که در موزه های مملکت خودمان نگهداری می شوند، خوب حفظ کرده ایم یا آنکه این اشیاء ارزش نگهداری ندارند؟
حفظ و نگهداری میراث فرهنگی کشور – در هر جای کشور که باشد ـ وظیفه تک تک ما ایرانی هاست . میراثی که از گذشتگان به ما رسیده امانتیست که باید بی کم و کاست به آیندگان تحویل دهیم . آیا فرزندانمان ما را خواهند بخشید اگر در اثر کوتاهی ما کمترین آسیبی به این امانتها برسد؟
آیا فقط به بهانه این که موزه ای در مناطق محروم واقع شده می توان از حفظ اشیاء گرانبهای درون آن سرباز زد؟ و اصلا آیا شهر هایی با آن قدمت تاریخی که اکنون بیشترین حجم اشیاء کشف شده تاریخی کشور از دل خاک چندین هزار ساله شان بیرون می آیند و آبروی تاریخ این مرزوبومند ، مستحق محروم بودنند؟؟؟؟
تصویر زیر متعلق به نحوه نگهداری دو کتیبه!!!! با خط میخی در موزه شهر تاریخی شوش می باشد. قضاوت با خودتان(ممنون از بهاره و رازپنهان عزیز بابت عکاسی)....
این هم تصویر بلیط های ورودی که هیچ ربطی به شوش نداره!!!
سمت راست: شی ء کشف شده در بهبهان که پشت بلیط هم توضیحاتی در مورد موزه بهبهان داده شده
سمت چپ: کاخ سعد آباد -موزه فرشچیان که پشت بلیط هم معرفی موزه سعدآباد تهران درج شده!!!!
