دست که به قلم می‏بری، این کلماتند که خود را به تو تحمیل می‏کنند و آنگاه است که نشان می‏دهند از سر درون تو.

و آنگاه است که جلوه می‏کند آنچه در تو و در ذهن تو ملکه شده است.

کلمات گرچه بخواهی اما نمی‏توانند دروغ بگویند . آن هنگام که تو از چیزی می‏خواهی نوشت که اعتقاد تو نیست ، هر چه بکوشی باز هم دستت را رو می‏کنند. شاید بنگاری آنچه را که می‏خواهی، اما کلمات می‏فهمانند مخاطب را که این حرف تو نیست. با چینششان ، با بزرگی و کوچکیشان ، با غلطهایی که ناخودآگاه در املای تو می‏آیند و با هزار و یک طریق دیگر از حیثیت خود دفاع می‏کنند و جز راست را حک نمی‏کنند.

واژه‏ها پاکند و گر تو بخواهی این پاکی را به تو نیز هدیه می‏دهند.

واژه‏ها صافند و زلال و گر دست بازیگوش تو هوس گل‏کردن وجودت را در سر نپروراند ، تو را نیز زلال و شفاف و صاف می‏گردانند.

کافیست که بخواهی و آنگاه است که تو و دنیای تو لیاقت حضور کلمات را می‏یابید و این ستیز بین واژه و نثر تو به پایان می‏رسد.

و چه زیباست دنیای بی ستیز...