فکر کنم پنج سالی هست که همدممه... هم دم که چه عرض کنم می شه گفت غول چراغ جادومه البته از نوع مینیمایزش!
خیلیا بم گفتن لااقل یه لباس نو واسش بگیر ولی همین لباس قدیمی و رنگ و روفته ش بیشتر به دلم میشینه. هر تیکه از رنگ کنده شده ش واسم کلی خاطره داره... چه لحظه های خوشی رو که برام دوربین بود... چه صداهای دوست داشتنی ای رو که برام تلفن بود... چه اطلاعات مفیدی رو که برام RAM بود و چه میخ های لازم الزده شدنی رو که برام چکش بود!
تا حالا سه چهار بار از لای لجن های جوب جون سالم به در برده و بارها تو دهن نی نی های فامیل حموم کرده و همچنان نستوه و استوار کنارمه.
چقدر پیچهات رو باز کردم و موش آزمایشگاهی من شدی برای تست قطعات خراب گوشی های بقیه... معذرت می خوام. من یه پیچ هرز به تو بدهکارم .
آه دبلیو هفتصد من! آه...
