حتما تا حالا آدمهایی رو دیدین که از خدا طلب وصال میکنن و خدا هم دعاشون رو جواب میده. این جور آدما به درجه ای از اخلاص میرسن که دنیا با تمام بزرگیش واسشون تنگه. نه که بقیه رو دوست نداشته باشن ، ولی خدا رو بیشتر دوست دارن. خوب خدا هم بیشتر دوستشون داره!
میرن پیش خدا.
و اونوقت ما میمونیم و غم فراقشون.
میگن غم هجر هم از امتحانهای الهیه. ولی من میگم این عادلانه نیست. آخه خدا چطور راضی میشه اونی رو که از همه با اخلاصتره رو پیش خودش ببره و بعد بقیه آدمهایی رو که تو ایمان و اعتقاد به گرد پای اون هم نمی رسن با غم فراق که سختترین غمهاست امتحان کنه؟
این واقعا برای من یه سؤال بزرگه!
آخه این دل ما مگه چقدر تحمل داره؟ آخه ما که می دونیم امتحان نداده مردودیم ، مگه میشه خدا ندونه؟ پس لا یکلف الله نفس الا وسعها چی میشه؟
