نمی فهمم
چرا شاعرها انقدر ایهام را دوست دارند؟
کنایه را می پسندند؟
با استعاره جفت و جور می شوند؟
وقتی سوژه تو باشی ،
با آن لبخند ساده ،
چرا نباید ساده گفت:
دوستت دارم ؟!
